daarom hier de eerste dagen, wordt vervolgd...
Voor foto's kijk op: www.flickr.com/photos/marjan2508
Antarctica !
Amsterdam- Buenos Aires,
Aan boord van de Europa van 28 januari tot en met 17 februari 2009
Ushuaia- Amsterdam
Zaterdag 24 januari
De wekker gaat om 5 uur, na een kop koffie vertrekken we naar Schiphol.
Er staat al een flinke rij bij de incheckbalie het duurt 45 minuten voor ik een boarding pas heb. We raken aan de praat met een man die naar Tenerife gaat, hij is arts en is stik jaloers op mijn reis. Hij gaat op de site kijken om te zien of hij wellicht als scheepsarts mee kan. Later hoor ik dat de arts alleen maar 15% korting kreeg wanneer ze de rol van scheepsarts wilde vervullen.
Om half elf land ik op het vliegveld van Madrid. Vlak voor de landing word ik niet lekker, dat is dus luchtziekte, gelukkig trekt het snel weg.
Madrid is een erg groot vliegveld, ik moet met een metro naar de
volgende gate. Daar blijkt er enige vertraging te zijn. Uiteindelijk aan boord van een groot vliegtuig. Het is de hele reis bloedheet, ik zit naast een Argentijn die echt alleen maar Spaans spreekt, ook de stewardessen komen niet veel verder dan een paar woordjes Duits of Engels, de hele dag houd ik dus m’n mond, erg stil en saai. Ik krijg zweetvoeten in mijn warme trekkingschoenen en een vreselijke dorst, gelukkig ontdek ik dat er drinken bij de stewardessen kan worden gehaald, er wordt namelijk niet meer rondgegaan.
s’Avonds om een uur of tien Buenos Aires tijd, staan we bij de paspoortcontrole, het is nu nog 31 graden in BA en het duurt erg lang voor we bij de bagageband staan. Lekker blond wissel ik euro’s in peso’s op het vliegveld, ik krijg maar 3,8 peso’s voor een euro, later blijkt een euro wel 4,5 peso’s waard te zijn. Niet echt slim. Nog bonter maak ik het bij het verlaten van het vliegveld, ondanks alle waarschuwingen vooraf (niet gelezen) ga ik in op het aanbod; “taxi”? van zomaar een Argentijnse meneer. Geen officiële taxi, geen meter en achteraf blijk ik met 180 peso’s bijna twee keer zoveel te hebben betaald dan de rit waard was, maar ach, ik was moe en warm en ik ben wél in hotel Bristol. Mijn dom blondje dag is nog niet voorbij want ik aarzel toch wel even wanneer een water in de minibar 5 dollar blijkt te kosten, ik heb zo’n dorst dat ik denk;”what the hell” , later blijkt dat het peso’s teken bijna het dollarteken is, maar dan met slechts één streepje, en 5 peso’s is ongeveer 1,25 euro.
Ik slaap uitstekend in het verre Argentinië.
Zondag 25 januari
Om een uur of negen loop ik na een lekker en zoet ontbijt het hotel uit. Ik heb geen idee waar ik ben of waar ik naar toe moet. Het is me niet gelukt een gids of kaart van BA te kopen en op het kleine foldertje uit de hotellobby kan ik mijn hotel straat niet terug vinden, Op goed geluk loop ik in een richting waarvan ik denk dat daar het water ligt. Het is doodstil op straat; geen auto’s, geen mensen, alles is dicht; zondag!
Ik begin me af te vragen waarom ik zonodig in mijn eentje Buenos Aires wilde bekijken. Ik weet toch dat ik geen einzelgänger ben! Ik moet weer zonodig grenzen over! Gelukkig kan ik bij een kiosk een kaart kopen, mét die kaart ga ik op een terrasje zitten, bestel een cappuccino en vraag aan de ober; “waar ben ik? Ik blijk inderdaad de juiste richting opgelopen te zijn en ben in een grote winkelstraat. De winkels blijken later ook nog open te gaan maar nu is er nog geen vertier. Dat ik weet waar ik ben scheelt wel heel veel, ik besluit om naar San Telmo te lopen. In deze wijk zou er op zondag een antiekmarkt zijn, maar dat is dan ook alle info die ik heb,
Ik kies de weg langs de gemoderniseerde haven. Het is benauwd maar bewolkt en het regent zelfs een beetje. Het zijn beste afstanden maar de kaart is duidelijk en ik loop zonder problemen naar San Telmo. Daar zijn inderdaad wat meer mensen maar ik zie nog steeds weinig vertier. Ik vind een overdekte antiekmarkt, eindelijk wat reuring ! Later vind ik ook de openluchtmarkt, erg gezellig.
Inmiddels is ook de zon gaat schijnen en het gaat bruisen op straat, Tango orkestjes, individuele muzikanten,, mimespelers en allerlei verschillende kraampjes die van alles te koop aanbieden. Ik koop water in een supermarktje en drink cola op terrasjes, in totaal drink ik een liter of drie. Zonder ibuprofen en almolgran red ik de overgang naar ruim 30 graden niet, maar dat mag de pret niet drukken.
Ik loop alle kilometers weer terug , kom bij het Playa de Mayo met het Casa Rosada waar de regering zetelt (de volgende dag zie ik op het journaal dat het huis in brand stond) . Dit plein heeft een hele geschiedenis.
Daarna ga ik winkel in, winkel uit, ik koop nauwelijks iets, ik kan immers niets meer meenemen. Mijn voeten branden en ik ga terug naar het hotel met het idee dat ik rond negen uur terug ga om een hapje te gaan eten. Mooi niet! Ik heb blaren en ben helemaal kapot, ik ga op bed liggen en wordt om 6 uur de volgende ochtend pas weer wakker met het geluid van de airco in mijn oren.
Maandag 26 januari
Vandaag geen slippers maar mijn trekkingschoenen, dat had gisteren ook moeten doen. Ik heb geregeld dat mijn bagage in het hotel kan blijven en dat er vanmiddag een taxi voor me wordt gebeld. Ondanks de dove oren van de airco en de blaren op mijn voeten, “huppel” ik een stuk opgewekter dan gisteren de stad in. Ik ga onderweg naar Recoleta eerst mijn vlucht checken op internet. Ik moet zeker weten dat ik op tijd op het vliegveld ben. De vlucht klopt, tijd, vluchtnummer etc .Dus ik check ook even mijn mail. Ik kijk ook even bij ongewenste post en zie daar een mail van Beluga expeditions; wijziging vlucht AEP-USH ! Ik maak de mail open en mijn hart staat stil. Men heeft me gisteren gebeld (ik had niet opgenomen; onbekend nummer) mijn voicemail ingesproken (kan ik niet afluisteren in het buitenland) Mijn hotel was gebeld (waar ze me niet bleken te kennen) of ik even contact op wil nemen; er gaan géén vluchten naar Ushuaia op maandag!!! Ik tracht niet in paniek te raken, het hart doet het weer, ‘t bonkt nu als een razende, hoofd barst bijna en hersens kraken, ik mail wel gelijk naar de kids en A en B en krijg direct sms-jes en mail met bemoedigende woorden. Die bieden echt troost en ik voel me gelijk minder alleen. Mijn adrenaline stijgt wel tot recordhoogte. Maar nog een nacht in BA, geen nacht in Ushuaia en op dinsdag vliegen, moet nog kunnen, het schip vaart waarschijnlijk pas woensdagochtend uit dus ik zie mezelf nog wel aan boord komen. Het is alleen erg vervelend dat ik van alles moet regelen terwijl ik me verheugde op een lekker laatste dagje in BA. Ik heb Beluga teruggemaild , bellen kan ik straks wel.
Terwijl ik met Lori chat op g-mail en een stukje op mijn blog schrijf, komt er een mail van Beluga terug, het blijkt allemaal een misverstand en mijn vliegtuig gaat gewoon zoals gepland, paniek voor niets dus, zegt Beluga in de mail. Inderdaad! Paniek voor niets. Ik ga een cappuccino drinken om mijn adrenalinepeil te laten zakken.
Daarna loop ik door naar het kerkhof. Veel graven, althans stenen bouwwerken, geen aarde te zien, ik vind het een totaal andere sfeer dan een regulier kerkhof. Alles is bestraat. Voor het graf van Evita staat een file.
Ik ga weer terug richting centrum, een klein stukje straat is hier gelijk een kilometer. Het laatste stuk pak ik de metro. Geen toeristenstad dat BA, no habla Ingles, op mijn vraag; gaat deze metro naar de obelisk? Zeggen ze ja, verkopen me een kaartje, ik twijfel, vraag het aan een reiziger, ik blijk de andere kant op te moeten en daar weer een nieuw kaartje voor te moeten kopen. Maar ik stap vlakbij het hotel uit. In het hotel wordt een taxi gebeld, na een tijdje arriveert die ook en ik rijd naar het nationale vliegveld. Binnen twee minuten ben ik ingechecked. Het klopt dus echt allemaal! Dan naar de gate, zonder paspoortcontrole uiteraard en om 16.20 vertrekt het vliegtuig naar Ushuaia. Bijna 4 uur vliegen.
Na Buenos Aires waar we over de geel/bruine Rio Plata heen vliegen is er uren helemaal niets meer, We vliegen over “pampa’s waar niets te zien is en in the middle of the desert landen we bij een klein stadje waar passagiers uitstappen en anderen weer instappen, We tanken en stijgen om een uur of 7 weer op. Om half negen vliegen we nog steeds, het blijkt nóg een uur vroeger in Ushuaia, dus we landen daar op de juiste tijd.
In het vliegtuig had ik al een aantal landgenoten gespot waarvan ik me af vroeg of zij ook met de Europa mee zouden zeilen, Ik observeer ze een beetje, ben benieuwd wat voor mensen ermee zullen gaan. Zolang ik niets zeg ben ik volkomen onzichtbaar en anoniem. Bij de bagageband hoor ik er zoveel Nederlands praten dat ik op een gegeven moment vraag of zij ook met de Europa meegaan. En ja, dat blijkt zo te zijn, een aantal gaat ook naar Villa Brescia dus daar deel ik een taxi mee. Met mijn taxi genoten, Maria en Luc eet ik in het hotel. We dachten een lekkere warme steak te eten maar we komen met de spaanstalige menukaart niet veel verder dan een koud schijfje zuur vlees, maar de wijn is lekker en we kletsen de avond vol. Het klikt gelijk. Ik slaap weer prima.
Dinsdag 27januari
Vandaag gaat het gebeuren! Inschepen op de Europa! Ik heb de hele dag een wat onbestemd gevoel; waar ben ik aan begonnen, ik zie een beetje op tegen de oversteek, een kleine 1000 kilmeter! Maar eerst ontbijt. Aan de tafel waar Maria en Luc zitten, zitten nog twee Europa zeilers; Piet en Jan. Ik had ze op het vliegveld in BA en Ushuaia al gezien en vond ze al erg luidruchtig. Aan tafel blijkt dat dat klopt. Maar het is een leuk stel, een paar apart. Ze hebben humor en regelmatig erg rake opmerkingen. Piet is lang en slank en 47 en Jan is klein en dik en 51 jaar. Samen hebben ze al de hele wereld rond gereisd. Ze gaan al 20 jaar samen met vakantie. Beiden overtuigd single, de een is declarant op Schiphol, de ander werkt bij een lood- en zinkbedrijf. Beiden wonen al hun hele leven in Nieuw Vennep. De rest van de dag hebben we met z’’n vijven het dorpje Ushuaia rondgelopen.
Aan de kade, tussen de grote schepen zien we de "Europa" liggen. Ik vind het maar een klein scheepje, zo tussen die grote joekels...
